မမြတ်ရည်မွန်သည် YBS ခရီးသည်တင်ယာဥ်ကို မောင်းနှင်သူ ပထမဆုံးအမျိုးသမီးဖြစ်သည်။
YBS အမှတ်(၂၁) ယာဥ်ကို မောင်းနှင်နေသော မမြတ်ရည်မွန် (ဓာတ်ပုံ-ဂျေမောင်မောင်(အမရပူရ)
သမိုင်းလမ်းဆုံ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်သို့ (၂၁) ယာဥ်လိုင်းမှ ကားတစ်စီးအသာအယာ ထိုးဆိုက်လာသည်။ ဘတ်စ်ကားထိုးရပ်လိုက်သည်နှင့် ခရီးသည်အချို့၏ အမြင်အာရုံက ကားခေါင်းခန်းသို့ ရုတ်ခြည်းရောက်သွားသည်။ ခရီးသည်အချို့က အနီးရှိသူကို လက်တို့တီးတိုးပြောဆိုကြသလို အချို့ကတော့ ရယ်ကျဲကျဲ ဖြစ်သွားကြသည်။ ခရီးသည်မဟုတ်သည့် လမ်းသွားလမ်းလာ အချို့ကလည်း ကားခေါင်းခန်းသို့ အကြည့်ရောက်ပြီးနောက် တအံ့တသြဖြစ်သွားသည်။
မှတ်တိုင်မှ ဘတ်စ်ကားထွက်ခွာလာခဲ့ရာ ယှဥ်မောင်းလာသော အခြားဘတ်စ်ကားတစ်စီးက ကျော်တက်ရန် လက်မထောင်၍ လမ်းတောင်းသည်။ ယာဥ်နောက်လိုက်၏အကြည့်က ယာဥ်မောင်းနေရာသို့ အရောက်တွင်တော့ ယာဥ်နောက်လိုက်၏ မျက်ခုံးအစုံ မြင့်တက်သွားကာ သူ့ကားဆရာကို တစ်စုံတစ်ခုလှမ်းပြောလိုက်သည်။ ထိုကားက စိတ်ကူးပြောင်းသွားပြီး တောင်းထားသည့်လမ်းသို့ မဝင်တော့ဘဲ ဆက်မောင်းသွားတော့သည်။
(၂၁) ဘတ်စ်ကား၏ ယာဥ်မောင်းနေရာတွင် ထိုင်နေသူက ကျောလယ်ခန့်ရှိသည့် ဆံပင်ကို နောက်ပြန်စည်းနှောင်ထားသော အသက်(၂၇)နှစ်အရွယ် မမြတ်ရည်မွန်ပင်ဖြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းနီပန်းရောင် ခပ်ပါးပါးဆိုးထားသော သူက ယာဥ်၏ ဘေးဘယ်ညာကိုကြည့်ကာ အာရုံစိုက်မောင်းနှင်နေသည်။ သူကတော့ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ပထမဆုံးအမျိုးသမီး ဘတ်စ်ကားမောင်းနှင်သူအဖြစ် မှတ်တမ်းဝင်မည့်သူဖြစ်သည်။
မမြတ်ရည်မွန်၏ ဘတ်စ်ကားဒရိုင်ဘာဘဝကို မတ်လ ၄ ရက်က စတင်ခဲ့သည်။ ဘတ်စ်ကားများက သူနှင့်မစိမ်းပေ။ လွန်ခဲ့သောသုံးနှစ်က အမျိုးသမီးယာဥ်နောက်လိုက်တစ်ဦးအဖြစ် (၄၈) အဲကွန်းဘတ်စ်ကားပေါ်တွင် ကျင် လည်ခဲ့ဖူးသည်။
ယခုတော့ ခရီးသည်များကို ဝန်ဆောင်မှုပေးရာမှနေ၍ ခရီး သည်များ လိုရာခရီးရောက်အောင် မောင်းနှင်ပို့ဆောင်ပေးသူအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေလေပြီ။
‘‘လိုင်းကားစမောင်းတဲ့ နေ့ကတည်းက လမ်းသွားလမ်းလာတွေရော၊ တခြားကားက လူတွေရောက အထူးအဆန်းနဲ့ ဒီလိုပဲ ကြည့်ကြည့်သွားကြတာ’’ ဟု ယာဥ်မောင်းသက် တစ်ပတ်ကျော် ပြီဖြစ်သော မမြတ်ရည်မွန်က သူ၏အတွေ့အကြုံကို ဝေမျှသည်။
နံနက်ဝေလီဝေလင်း ၅ နာရီခွဲပြီဆိုသည်နှင့် သူအိမ်က စတင်ထွက်ခွာလေပြီ။ လုပ်ငန်းခွင် တူညီဝတ်စုံဖြစ်သည့် အစိမ်းပုပ်ရောင် အကင်္ျီခပ်ပွပွနှင့် ဘောင်းဘီအရှည်ကို ဝတ်ဆင်ကာ ၁ဝ မိနစ်ခန့် လမ်းလျှောက်ရုံမျှဖြင့် ရောက်သော အင်းစိန်၊ ဘိုခြံဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင်သို့ သူသွားရသည်။ သူမောင်းရမည့်ကားက Isuzu အမျိုးအစား ဂျပန်ထုတ်ဘတ်စ်ကားဖြစ်သည်။ ထိုမှတ်တိုင်မှာ (၂၁)ယာဥ်လိုင်းကားအချို့ ဂိတ်အစလိုင်း ပြေးဆွဲသည့် နေရာလည်းဖြစ်သည်။
(၂၁)ယာဥ်လိုင်းက အင်းစိန်လမ်းအတိုင်းမှသည် ပြည်လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက်၊ ထိုမှသည် မော်တင်တွင် ဂိတ်ဆုံးသည်။ တစ်ဖန်ထိုဂိတ်မှသည် လှိုင်သာယာ အနောက်ပိုင်းတက္ကသိုလ်သို့တိုင် မောင်းနှင်ရသည်။ မမြတ်ရည်မွန် က တစ်နေ့လျှင် လမ်းကြောင်းသုံးကြောင်း (သို့မဟုတ်) လေးကြောင်း ပုံမှန်မောင်းနှင်ရသည်။
ဘတ်စ်ကားမောင်းနှင်သူနေရာတွင် အမျိုးသားများသာ နေရာယူထားသည့် အစဥ်အလာကို မမြတ်ရည်မွန်က စတင်ချိုးဖျက်ခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် အိမ်စီးကားများနှင့် တက္ကစီယာဥ်အချို့ကို အမျိုးသမီးများ မောင်းနှင်ခြင်းများ ရှိသော်လည်း ဘတ်စ်ကားအကြီးစားများကို မောင်းနှင်သည့် ရှားရှားပါးပါး အမျိုးသမီးခရီးသည် တင်ယာဥ်မောင်းအဖြစ် မမြတ်ရည်မွန်က ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူခဲ့သည်။
Scania ဘတ်စ်ကားများကို မောင်းနှင်ရသည့် နည်းစနစ် ပြသရသူ အမျိုးသမီးတစ်ဦးတော့ ရှိခဲ့ဖူးသည်။ ဒေါ်ရှမ်းမဆိုသူက ကုမ္ပဏီမှဝယ်ယူသော ဘတ်စ်ကားများကို မောင်းနှင်သည့် နည်းစနစ် ပြသရသူတစ်ဦးဖြစ်သည်ဟု Scania ကုမ္ပဏီ ဒုတိယအထွေထွေမန်နေဂျာ ဦးသွင်ထူးကျော်ကပြောကြားသည်။
YBS အမျိုးသမီးယာဥ်မောင်း မမြတ်ရည်မွန်ကိုကြည့်၍ ခရီးသည်များ အံ့အားသင့်လေ့ရှိသည်။ (ဓာတ်ပုံ-ဂျေမောင်မောင်(အမရပူရ)
ထို့ကြောင့် မမြတ်ရည်မွန်သည် ပထမဆုံး ဘတ်စ်ကားမောင်း အမျိုးသမီးဟု မဆိုနိုင်သော်လည်း အများပြည်သူကို ဝန်ဆောင်မှုပေးသည့် ဘတ်စ်ကားလိုင်းတွင် ပထမဆုံး အမျိုးသမီးယာဥ်မောင်းသူဟု ဆိုရပေမည်။
အမျိုးသမီး ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်းတစ်ဦး ဖြစ်လာရန် သူ့ကို စေ့ဆော်ပေးခဲ့သည်ကလည်း အမျိုးသမီးတစ်ဦးပင် ဖြစ်ခဲ့သည်။ အမျိုးသမီးယာဥ်နောက်လိုက်အဖြစ် တာဝန်ထမ်းစဥ်က တစ်နေ့တွင် လှည်းတန်းမီးပွိုင့်တွင် တက္ကစီတစ်စီးက သူတို့ ဘတ်စ်ကားနှင့် ဘေးချင်းယှဥ်ထိုးဆိုက်လာသည်။ ယာဥ်မောင်းနေရာတွင် နေရာယူထားသူက အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး ဖြစ်နေသည်။ ထိုမြင်ကွင်းကပင် သူ့ကို ယာဥ်မောင်းတစ်ဦးဖြစ်လာရန် တွန်းပို့ခဲ့သည်ဟု မမြတ်ရည်မွန်က ဆိုသည်။
ထိုအချိန်ကစတင်ကာ ဘတ်စ်ကားများကို ကိုယ်တိုင်မောင်းနှင်လိုကြောင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များအား ပြောပြသောအခါ သူပြန်ရခဲ့သည်က မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုသည့် တုံ့ပြန်မှုများပင်ဖြစ်သည်။ မခံချင်စိတ်ကြောင့် သူကြိုးစားခဲ့သည်ဟုဆိုသည်။
‘‘ဒီခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဘတ်စ်ကား စီတီယာရင်ကိုင်လို့တော့ မရဘူး။ တက္ကစီမောင်းစားရင်တော့ ဖြစ်နိုင်မယ်လို့ ပြောတဲ့သူတွေရှိတယ်’’
ထိုသို့ ပြောဆိုခံရခြင်းကပင် သူ့အား မခံချင်စိတ်ဖြင့် ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်းမဖြစ်ဖြစ်အောင်လုပ်ရန် တွန်းအားပေးလိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်စေခဲ့သည်။
သုံးနှစ်အကြာတွင်တော့ သူ၏ စိတ်ကူးအိပ်မက်ကို အကောင်အထည် ဖော်နိုင်ခဲ့သည်။
သာမန်အိမ်စီးကား မောင်းနှင်တတ်ရုံမျှဖြင့် ဘတ်စ်ကားကြီးကိုမောင်းနှင်ရန်မှာ အမျိုးသားများအတွက်ပင် ခက်ခဲသော အလုပ်တစ်ခုကို မမြတ်ရည်မွန်က အောင်မြင်စွာ ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့သည်။
မမြတ်ရည်မွန်သည် ယခင်က အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ခုတွင် အလုပ်သမားကြီးကြပ်ရေး အရာရှိ (supervisor) အဖြစ် နှစ်အတန်အကြာ ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ဖူးသည်။ ပညာရေးကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် မသင်ယူနိုင်ခဲ့ဘဲ တက္က သိုလ်ဝင်တန်းအဆင့်မှာပင် ရပ်နားခဲ့ရသည်။
သူ့ကို အောင်လံမြို့တွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး ဖခင်က တပ်မတော်သားတစ်ဦးဖြစ်၍ သူတို့မိသားစုသည် ဖခင်တာဝန်ကျရာ နေရာများသို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ကြရသည် ။
သူငယ်တန်းကျောင်းသူဘဝမှ ကိုးတန်းအထိကို ရခိုင်ပြည်နယ်တွင် နေထိုင်ခဲ့ပြီး ဖခင်ပင်စင်ယူသည့် လွန်ခဲ့သော ၁ဝ နှစ်ခန့်ကမှ ရန်ကုန်မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့အခြေချခဲ့သည်။
ထိုစဥ်က မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် ကျောင်းဆက်တက်ရန် အခက်အခဲရှိသောကြောင့် ကျောင်းထွက်ခဲ့ရပြီး အထည်ချုပ်စက်ရုံတွင် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ခြင်းဖြင့် ဝင်ငွေစတင်ရှာဖွေခဲ့သည်။ အထည်ချုပ်စက်ရုံတွင် သုံးနှစ်မျှ အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်။
‘‘ကြာတော့ အဲဒီအလုပ်လုပ်ရတာ ငြီးငွေ့လာတော့ မလုပ်ချင်တော့လို့ ထွက်လိုက်တယ်။ ဆရာကိုတရုတ်လေး (လက်ရှိသူမောင်းနေသည့် ဘတ်စ်ကားပိုင်ရှင်)နဲ့ တွေ့ပြီး ယာဥ်မယ်လုပ်ဖို့ခေါ်တာနဲ့ ယာဥ်မယ်ဘဝကို စခဲ့တယ်’’ ဟု မမြတ်ရည်မွန်က သူ့ဘဝ အချိုးအကွေ့တစ်ခုကို ပြန်လည်ပြောပြသည်။
ယာဥ်နောက်လိုက်အလုပ်လုပ်ကိုင်စဥ်ကလည်း အရာရာ ချောမွေ့သည်တော့ မဟုတ်။ အရက်သေစာ သောက်စားထားသော ခရီးသည်အချို့၏ ထိကပါးရိကပါး စနောက်မှုများကြောင့် ဆက်လက်လုပ်ကိုင်လိုစိတ် မရှိ တော့သည်အထိ စိတ်ညစ်ရသော နေ့ရက်များကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်ဟု သူကဆိုသည်။
ခရီးသည်တင် ယာဥ်မောင်းဖြစ်လိုစိတ် ပြင်းပြလာပြီးနောက်တွင်တော့ သူ့မိတ်ဆွေ အမျိုးသားယာဥ်မောင်းများအား ယာဥ်မောင်းသင်ပေးရန် အကူညီတောင်းခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်လခန့်က စတင်ကာ မိတ်ဆွေယာဥ်မောင်းသုံးဦး အကူအညီရယူပြီး အားလပ်ရက်များတွင် လူရှင်းသော စက်မှုဇုန်လမ်းမများထက်တွင် အမောင်းသင်ယူခဲ့သည်။ ကားသိမ်းပြီးနောက် ဂက်စ်ဆိုင်သို့ ဂက်စ်ဖြည့်ရန်သွားသည့် အခါမျိုးများတွင် စမ်းသပ်မောင်းနှင်သည့် အခွင့်အရေးများကို ရရှိခဲ့သည်။
သူ၏ စိတ်အားထက်သန်မှုကြောင့် ကာလတိုအတွင်းမှာပင် ဘတ်စ်ကားအကြီးစားများကို ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ မောင်းနှင်လာနိုင်ခဲ့သည်။ သူ့ကိုယာဥ်မောင်းသင်ပေးခဲ့သော မိတ်ဆွေများ၏ ထောက်ခံပေးမှုဖြင့်ပင် ပထမအဆင့်အနေနှင့် စီးပွားရေးတက္ကသိုလ် ကျောင်းကြိုပို့ကားကို မောင်းနှင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ ထိုသည်ကပင် သူယာဥ်မောင်းဘဝအစ ဖြစ်ခဲ့သည်။
သူ၏ ယာဥ်မောင်းဘဝအစပြုချိန်တွင်တော့ သူနှင့်အတူ ယာဥ်နောက်လိုက်အဖြစ် အလုပ်လုပ်ခဲ့ကြသော ယာဥ်နောက်လိုက်အမျိုးသမီးအများစုကတော့ လုပ်ငန်းခွင်၌ မရှိကြတော့ပေ။ သူနှင့်အတူ အလုပ်ဝင်သည့် ယာဥ်အကူအမျိုးသမီး ၂ဝ ဦးရှိခဲ့သည်။
အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် အခြားလုပ်ငန်းခွင်များသို့ ပြောင်းရွှေ့ကုန်ပြီး မမြတ်ရည်မွန်တစ် ဦးတည်းသာ ယာဥ်မောင်းအဖြစ် ကျန်ခဲ့သည်။
ကျောင်းဖယ်ရီကားကို နှစ်ပတ်ခန့်မောင်းပြီးနောက် သူ့ဘဝအချိုးအကွေ့အဖြစ် ရန်ကုန်မြို့တွင်း ဘတ်စ်ကားမောင်းရန် တာဝန်ပေးအပ်ခြင်း ခံခဲ့ရတော့သည်။
ဘတ်စ်ကားနှင့် မစိမ်းသူဆိုသော်လည်း ကိုယ်တိုင်ကိုယ် ကျ ခရီးသည်များ တင်ဆောင်မောင်းနှင်ရတော့မည်ဆိုသည်နှင့် စိုးရိမ်စိတ်တော့ ဝင်မိသည်ဟု မမြတ်ရည်မွန်ကဆိုသည်။
‘‘စမောင်းတဲ့ နေ့ကဆိုရင် အရမ်းကို စိုးရိမ်စိတ်များနေခဲ့တယ်။ ကားအဝင်/အထွက်၊ မီးပွိုင့်တိုးရတာမျိုးတွေဆိုရင် မရဲမတင်းနဲ့မောင်းရတာ။ လှည်းတန်းလိုနေရာက အဆိုးဆုံးပဲ’’ ဟု သူ က စိတ်လှုပ်ရှားဟန်အမူအရာနှင့် ပြန်လည်ပြောပြသည်။
‘‘နောက်တော့ ဆရာသမားတွေကလည်းမှာတယ်။ စိတ်မလှုပ်ရှားနဲ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်မောင်းဖို့၊ စိတ်လူပ်ရှားရင် အန္တရာယ်ပိုများတယ်လို့ မှာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်တင်းပြီး ငါရအောင်လုပ်မယ်၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဆိုပြီး စိတ်တည်ငြိမ်အောင်လုပ်မောင်းတာ အခုတော့ အေးဆေး ဖြစ်သွားတယ်’’ဟု ၎င်းက ရယ်မောပြီးပြောသည်။
သူမောင်းရသည့် ဘတ်စ်ကားမှာ ယာဥ်အကူအဖြစ်လိုက်ပါစဥ်က ကားဖြစ်သဖြင့်လည်း သူ နှင့် ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်သည်။
‘‘ဒီကားအထာကို တော်တော်သိထားပြီး ဖြစ်တာကြောင့်ပိုအဆင်ပြေတာ။ တခြားကားမောင်းရမယ်ဆိုရင်တော့ ဘယ်လိုနေမယ်မသိဘူး’’ ဟုဆိုသည်။
ယာဥ်အကူအဖြစ်မှ ယာဥ်မောင်းအဖြစ်သို့ ပြောင်းရွှေ့လုပ်ကိုင်နိုင်ခဲ့သည့်အတွက် တစ်နေ့တာ ၎င်း၏ဝင်ငွေမှာလည်း ရုတ်ခြည်း ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။
ယာဥ်အကူအဖြစ် လုပ်ကိုင်စဥ်က တစ်ရက်လျှင် ၆,ဝဝဝ ကျပ်၊ ၇,ဝဝဝ ကျပ်သာ ဝင်ငွေရှိခဲ့ရာမှ ယခုတော့ သူ၏ဝင်ငွေမှာ ၁၅,ဝဝဝ ဝန်းကျင် ရှိလာလေသည်။ တစ်ပတ်လျှင် တစ်ရက်နားခွင့်ရမည်ဟုဆိုသည်။
ယာဥ်မောင်းအလုပ်မှာ အလုပ်ချိန်သက်မှတ်ချက် သီးခြားမရှိခြင်းက အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည့် သူ့အတွက် အဓိကအခက်အခဲဖြစ်သည်။
နံနက် ၆ နာရီခန့်က စတင်လိုက်သည့် ဘတ်စ်ကားပေါ်မှ သူ့အလုပ်ချိန်သည် ည ၁ဝ နာရီခန့်အထိဖြစ်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်၍ အနားယူရမည့်အချိန်မှာ ည ၁၁ နာရီကျော်နေပြီဖြစ်သည်။
နေ့လယ်စာ ထမင်းစားချိန်မှာ များသောအားဖြင့် အချိန်မှန်မှုမရှိဘဲ နေ့လယ်စာနှင့် ညစာပေါင်းစားလိုက်ရသည့် အချိန်ပေါင်းလည်းမနည်းပေ။
သူ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်နှင့် အလုပ်ပြန်သွားချိန်တို့မှာ မိသားစု ဝင်များ အိပ်မောကျနေချိန် များ နေခြင်းကြောင့် မိသားစုနှင့်အတူ စကားပြောခွင့်ရမည့် အချိန်များ ရှားပါးလွန်းသည်။
‘‘တစ်ခါတလေ ကိုယ့်ဘာသာ တီဗီကြည့်အပန်းဖြေရင်း တစ်နေကုန်ပင်ပန်းခဲ့တာကြောင့် တီဗီဖွင့်လျက်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာတွေလည်းရှိတယ်’’ ဟု မမြတ်ရည်မွန်ကဆိုသည်။
သူမောင်းနှင်ရာ ဘတ်စ်ကား၏ယာဥ်မောင်းခုံအပေါ်ဘက်တွင် အမွေးပွရုပ်တစ်ခု ချိတ်ဆွဲထားသည်။ သူ့ထိုင်ခုံ မလှမ်းမကမ်းတွင် ရေသန့်ဘူးတစ်ဘူးအတွင်း နှင်းဆီပန်းအနီရောင် ငါးပွင့်ကို ထိုးစိုက်ထားသည်။ သူမ၏ သူငယ်ချင်းများက လာထိုးစိုက်ပေးခြင်းဖြစ်ကြောင်း သူက ပြုံးရွှင်စွာ ပြောသည်။
အမျိုးသမီး ခရီးသည်တင် ယာဥ်မောင်းအဖြစ် လုပ်ကိုင်သူကို အားတက်သရော အားပေးကြသူများရှိသလို စိုးရိမ်ပူပန်သဖြင့် ကန့်ကွက်သူများလည်းရှိသည်။
မိခင်နှင့် အစ်ကိုတို့က ကန့်ကွက်သူများတွင် ထိပ်ဆုံးက ပါဝင်သည်။
မိန်းကလေးတစ်ဦးအနေဖြင့် ဘတ်စ်ကားမောင်းသည့် အလုပ်မှာ အန္တရာယ်များသောကြောင့် မူလအလုပ်ဖြစ်သည့် အထည်ချုပ်စက်ရုံတွင်သာ ပြန်လည်လုပ်ကိုင်ရန် မိခင်က ဖျောင်းဖျသည်။
အစ်ကိုသည်လည်း လက်ရှိအမှတ်(၄ဝ)ဘတ်စ်ကားလိုင်းတွင် ကားမောင်းနေသူတစ်ဦးဖြစ်၍ ညီမကို အန္တရာယ်များသော ယာဥ်မောင်းအလုပ်ကို မလုပ်စေလို။ သို့သော် မမြတ်ရည်မွန် ကိုယ်တိုင်က စိတ်အားတက်ကြွနေသဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် အလျှော့ပေးလိုက်ရလေသည်။
ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်း ဘဝအစရက်ပိုင်းများတွင် အခြားယာဥ်မောင်းအချို့က အမျိုးသမီးတစ်ဦးမောင်းနေမှန်းသိ၍ နောက်မှကပ်လိုက်၍လည်းကောင်း၊ ဘေးချင်းယှဥ်ကပ်လိုက်၍လည်းကောင်း စနောက်ခြင်းများ ကြုံခဲ့ ရသည်ဟုဆိုသည်။
ထိုသို့အပြုအမူမျိုးကို အနည်းကျဥ်းမျှသာ ကြုံရပြီး ယာဥ်မောင်းအများစုက ဝိုင်းဝန်းကူညီဖေးမကြသည်ဟုဆိုသည်။
‘‘ယောက်ျားလေးမောင်းတဲ့ ကားတွေဆိုရင် လမ်းကြောင်းတူရင် ပြိုင်လိုက်မောင်းတာ၊ ညစ်မောင်းတာမျိုးတွေရှိပေမယ့် ညီမကိုတော့ လိုင်းမတူတဲ့ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်းတွေ ကိုယ်တိုင်က ကားအဝင်အထွက် ဦးစားပေးတာ။ ကူညီပေးတာမျိုးတွေ လုပ်ကြတယ်။ အဲဒီအတွက် အခက်အခဲ ကြီးကြီးမားမားမရှိတာလို့ ပြောလို့ရတယ်’’ ဟု သူက ပြောသည်။
သူမောင်းနှင်သည့် (၂၁) ယာဥ်လိုင်းက ဘတ််စ်ကားများ မောင်းနှင်ရမည့်မြန်နှုန်းကို ကီလို မီတာ ၅ဝ အထိသာ ခွင့်ပြုထားပြီး ယင်းသတ်မှတ်ချက်ထက်ပိုပါက ကားတွင်တပ်ဆင်ထားသော GPS က အသံဖြင့် အချက်ပေးလေ့ရှိသည်။
သူမောင်းသည့် မြန်နှုန်းက သက်မှတ်ချက်အထိပင် ရောက်ရှိလေ့မရှိဘဲ အများဆုံးကီလိုမီတာ ၄ဝ ခန့်သာ ရှိနေတတ်သည်။
ထို့အပြင် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်မဟုတ်ဘဲ မရပ်ရန် ညွှန်ကြားထားခြင်းကြောင့် လမ်းတွင် စီးနင်းရန်တားနေသည့်သူများကို ကားမောင်းနေရင်းဖြင့်ပင် ပြုံးရယ်လျက် လက်ခါပြပြီးရပ်မရကြောင်း တုံ့ပြန်ရသေးသည်။
ခရီးသွားများကလည်း အမျိုးသမီးတစ်ဦးက စတီယာရင်တိုင်၊ ထိုင်ခုံနှင့်မမျှသော ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ဘတ်စ်ကားမောင်းနေသည်ကို မြင်တွေ့ရသောအခါ အံသြသည့် အမူအရာများ ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။
လမ်းပေါ်မှ ဘတ်စ်ကားစောင့်နေသူများ၊ ဘေးချင်းယှဥ်လျက်ကားများ ခရီးသွားများ၊ ယာဥ်လုပ်သားများက သူ့ကိုတွေ့သောအခါ ပြုံးရယ်သွားခြင်း၊ အချင်းချင်းလက်တို့၍ တီးတိုးပြောဆိုခြင်းများကိုလည်း မကြာခဏ တွေ့မြင်ရသည်။
အချို့ခရီးသွားများက ကားစီးနေရင်းနှင့်ပင် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဟုတ်၊ မဟုတ် ထိုင်ခုံမှထကာ လာရောက်ကြည့်ခြင်းများပင် ကြုံရသည်ဟုဆိုသည်။
‘‘ခရီးသည်တစ်ဦးဆိုရင် သူတို့ အလောင်းအစားလုပ်ထားတယ်။ ညီမက ယောက်ျားလေးလား။ မိန်းကလေးလားဆိုပြီးတော့ပေါ့။ အဲဒါ အဖြေသိရလာအောင်ဆိုပြီး ထလာမေးတာတောင် ကြုံရတယ်’’ဟု မမြတ်ရည်မွန်က ရယ်ရယ်မောမောဆိုသည်။
မမြတ်ရည်မွန် မောင်းနှင်သည့် ဘတ်စ်ကားကို စီးနင်းလိုက်ပါသည့် အနောက်ပိုင်းတက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူ မဖြူဖြူကျော်က အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း အမျိုးသားများနှင့် တန်းတူ လုပ်ကိုင်လိုစိတ်ရှိခြင်း အပေါ် လေးစားမိသည်ဟု ချီးကျူးစကားဆိုသည်။
‘‘အမျိုးသမီးယာဥ်မောင်းရှိလာတာတော့ မဆိုးပါဘူး။ မှတ်တိုင်မှာ ကားစောင့်နေတုန်း သူမောင်းလာတာမြင်တော့ အံ့သြသွားမိသေးတယ်။ မိန်းကလေးဖြစ်နေတော့ ယာဥ်နဲ့ပတ်သက်လို့ အရေးအကြောင်းဆိုရင် ဆုံးဖြတ်ချက် ပြတ်သားပါ့မလားပေါ့လေ။ အဲဒါတော့ စိုးရိမ်တယ်’’ဟု သမိုင်းလမ်းဆုံမှ မြေနီကုန်းအထိ လိုက်ပါစီးနင်းခဲ့သည့် ခရီးသည်ကို အောင်မျိုးကပြောသည်။
မမြတ်ရည်မွန်ကို ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်းဖြစ်အောင် မြေတောင်မြှောက်ပေးခဲ့သူ ယာဥ်ပိုင်ရှင် ကိုတရုတ်လေးက ၎င်း၏ တပည့်အပေါ် ယုံကြည်မူအပြည့်အဝထားရှိသည်။
မမြတ်ရည်မွန်၏ ကြိုးစားအားထုတ်မှုနှင့် အလုပ်အပေါ်တန်ဖိုးထားမှုက အမျိုးသမီးဘတ်စ်ကား ယာဥ်မောင်းဘဝအတွက် စံနမူနာကောင်း ဖြစ်လာမည်ဟုဆိုသည်။
‘‘သူ့ရဲ့ လက်ရှိကျွမ်းကျင်မူအနေအထားကို ယုံကြည်လို့ လိုင်းပေါ်တင်ပေးလိုက်တာပါ။ သူမောင်းတာကို တခြားကားသမားတွေကတောင် ငေးကြည့်ကြရတယ်။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့က ရှေ့ဆက်ပြီးတော့လည်း အမျိုးသမီး ယာဥ်လုပ်သားတွေ နေရာရအောင် ကြိုးစားပေးဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်’’ဟု ကိုတရုတ်လေးက ဆိုသည်။
မမြတ်ရည်မွန်မှာ အလုပ်ကို ရည်ရွယ်ချက်အပြည့်ထား၍ ကြိုးစားလုပ်ကိုင်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်ဟု ၎င်း၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များကလည်း အသိမှတ်ပြုသည်။
‘‘မိန်းကလေးဆိုတော့ ကားကို ပိုသတိထားမောင်းတဲ့အတွက် တခြားသူတွေ ခရီးစဥ်တစ်ကြောင်း ကြာချိန်ထက်တော့ သူက ပိုကြာတာပေါ့’’ဟု (၂၁)ယာဥ်လိုင်းဂိတ်ကြီးကြပ်ရေးအရာရှိတစ်ဦးက မှတ်ချက်ပြုသည်။
မမြတ်ရည်မွန်က ယာဥ်မောင်းသူတစ်ဦးဘဝကို ရွေးချယ်ခဲ့သော်လည်း သည်အလုပ်ဖြင့် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ရပ်တည်ရန်တော့ ရည်ရွယ်ထားခြင်း မရှိပေ။
သူ့ဝါသနာနှင့် ဘဝရည်ရွယ်ချက်တွင် ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်း ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု လွန်ခဲ့သည့်နှစ်လကအထိ စဥ်းစားခဲ့ဖူးခြင်းပင်မရှိဘဲ မခံချင်စိတ်ဖြင့် ကြိုးစားခြင်းကြောင့်သာ ယခု အခြေအနေကို ရောက်ရှိလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
‘‘အမျိုးသမီး ဘတ်စ်ကားယာဥ်မောင်းတွေကို ပြန်လည်သင်ကြားပြသနိုင်မယ့် သင်တန်းဆရာတစ်ဦးအဖြစ်နဲ့ ဘဝကို ဖြတ်သန်းချင်တာ’’ဟု မမြတ်ရည်မွန်က သူ၏ အနာဂတ်အိပ်မက်ကို တက်ကြွစွာပြောပါသည်။
#7DN
newsinunicode.wordpress.com 